ผมมีเพื่อนรุ่นพี่หลายคนที่สนิทกันมากแต่อายุต่างกันประมาณ 10 ปี เคยมีกิจกรรมหลายอย่างที่ทำร่วมกันตั้งแต่หนุ่มจนเพื่อนเข้าวัยเกษียณ เวลาไปเที่ยวอะไรที่สมบุกสมบันก็มักจะได้ยินรุ่นใหญ่บอกว่า Young At Heart หัวใจยังหนุ่มไปไหนไปด้วย! แต่หลังกลับจากเที่ยวผมมักถูกต่อว่าพาเพื่อนไปทรมาน เดินกันเกือบตาย ใจมันสู้แต่สังขารไม่ไหว!!!
หันมามองดูตัวเองในวันนี้ สังขารมันก็ชักไม่เที่ยงแล้วเหมือนกัน ตั้งแต่ขึ้นเลข 5x อะไรมันเปลี่ยนไปเยอะ จากที่เคยไกลหมอ วันนี้ต้องใกล้หมอมากขึ้น มีปัญหาเรื่องนั่งทำงานหน้าคอมฯนานๆ และการเล่นกีฬาที่ทำให้เกิดการบาดเจ็บง่าย
หมอที่ผมต้องไปพบปีละ 3-4 ครั้ง คือ หมอวิศาล คันธารัตนกุล เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านเวชศาสตร์ฟื้นฟูอยู่ที่โรงพยาบาลสมิติเวช ศรีนครินทร์ ได้รับการดูแลจากท่านด้วยดีทำให้คุณภาพชีวิตดีขึ้นมาก
ผมเคยคุยกับหมอว่า… “หมอ หมอ ตอนผมอายุสามสิบร่างกายเริ่มไม่ฟิต เตะบอล เล่นเทนนิส แล้ววิ่งไม่ไหว ไล่ตามเด็กไม่ทัน พออายุสี่สิบตาเริ่มมีปัญหา กลายเป็นคนสายตายาวต้องใช้แว่นอ่านหนังสือ เมื่อเริ่มขึ้นเลขห้าร่างกายก็ปวดเมื่อยง่าย กระดูกและข้อในตัวมันทำงานฝืดไปหมด…… หมอ หมอ แล้วตอนอายุหกสิบผมจะเจออะไร????”
หนอวิศาลตอบสั้นๆว่า.. “คุณจะเจอโรคหัวใจ!!!”
พูดตามภาษาคนที่ไม่ใช่หมอ! ร่างกายคนเราคงเปรียบได้กับการทำงานของรถยนต์ ชิ้นส่วนแต่ละอย่างมันสึกหรอหมดอายุการใช้งานไม่พร้อมกัน
ผมมีอาชีพเป็นคนทำงานด้านสื่อสารมวลชน จะซอกแซกจู้จี้ถามหาข่าวหาความรู้ไปทั่ว เมื่อหลายปีก่อนเคยมีโอกาสนั่งร่วมโต๊ะในงานสังคมกับหมอที่เป็นผู้อำนวยการโรงพยาบาลศิริราช แต่จำชื่อหมอไม่ได้แล้ว เคยคุยกับหมอว่า…
“หมอ หมอ คนเราเกิดมาก็ต้องตายกันทุกคน หมอว่าตายด้วยโรคอะไรทรมานน้อยที่สุด?” หมอเอามือจับหน้าอกด้านซ้ายบอกผมว่า…. “โรคหัวใจ เป็นแล้วไม่ทรมานมาก ป๊อกเดียวไป ไม่ต้องล้มป่วยนอนติดเตียงนานๆ!!”
ฟังจากหมอแล้ว คนวัยเกษียณที่จะมีปัญหาหัวใจ(โรคหัวใจ) มันก็คงไม่เลวร้ายอะไร!!!
เขียนมาถึงตอนนี้ ทำให้คิดถึงเพื่อนอีกคน อายุมากกว่าผม 4-5 ปี เคยตีกอล์ฟด้วยกันเป็นประจำ พี่แดงเป็นครูสอนเทนนิสอยู่ที่สปอร์ตคลับแถวถนนวิทยุ แกเคยเล่าให้ฟังว่า มีอยู่วันหนึ่งตอนนั้นอายุประมาณ 57 รูปร่างพี่แดงยังดีตามสไตล์นักกีฬา แต่ผมจะบางๆและเริ่มเป็นสีดอกเลา แกไปเที่ยวแม่สายฝั่งพม่า มีผู้หญิงท่าทางเหมือนแม้วชาวเขา มาถามว่า… “ไวอากร้าไม๊ป๋า? ไวอากร้าไม๊ป๋า?”
พี่แดงบอกว่า… “ไม่เอา ไม่ต้องใช้!!” สาวแม้วก็จ้องมองไปที่ผมหงอกผมบางบนหัวหลายแห่ง เริ่มเล่นบทนักขาย กระตุ้นให้ซื้ออีกครั้งว่า…
“ซื้อไปเหาะป๋า ตอนนี้อาจไม่ต้องใช้ แต่ใกล้แล้วนะ!!!!!”
เพื่อนผมไม่ได้เล่าให้ฟังว่าซื้อยากับเธอหรือเปล่า??? สงสัยวันนี้มันจะใกล้แล้วจริงๆ!!